Ρόδος | Καθημερινή ζωή

Εγώ γεννήθηκα στη Ρόδο. Αλλά η μαμά μου ήταν από το Καστελόριζο, ο μπαμπάς μου από τη Λίνδο. Αλλά εγώ μεγάλωσα -αυτό που σας λέω παραθαλάσσια- ήταν στα Κρητικά. Ξέρετε που ήταν τα Κρητικά; Για να πας απ’ το αεροδρόμιο, περνάς από αυτά τα σπίτια που είναι στη θάλασσα. Εκεί έμενα. Και ξέχασα να σας…

Είχατε αμάξια; Αυτοκίνητα υπήρχαν; Αμάξια; Μπορεί να είχε πολύ λίγα στη Ρόδο. Αν είχε δέκα, ήταν ζήτημα. Δεν ήταν όπως τώρα που κάθε σπίτι έχει από δύο. Ποδήλατα είχε. Κι εγώ είχα μάθει ποδήλατο. Να σας πω πως το έμαθα; Δεν ήταν γυναικείο. Ήταν αντρικό που είχε από πάνω ένα σίδερο. Ήταν του μπαμπά μου.…

Εμείς δεν είχαμε τότε κυλικείο. Αλλά παίρναμε μαζί μας ψωμάκι που μας έκανε η μαμά με λίγο τυράκι ή κανένα κουλουράκι αν είχε, τα παίρναμε μαζί. Δεν είχαμε τέτοια. Και ερχόντουσαν και πουλούσαν κάτι κρέμες στο σχολείο. Γιατί εκείνα τα χρόνια τα παλιά, εδώ μένανε και Τούρκοι μαζί μας και φτιάχνανε κρέμες και από πάνω…

Να ρωτήσω; Το καθένα από σας έχει ένα δωμάτιο μόνο του; Το κρεβάτι του, το δωμάτιό του; Ναι. Λοιπόν εμείς η οικογένειά μου ήταν τέσσερα παιδιά. Δύο αγόρια, δύο κορίτσια. Και είχαμε ένα κρεβάτι διπλό και κοιμόμασταν και τα τέσσερα πάνω. Και πολλές φορές μαλώναμε σαν κι εσάς, άλλες φορές αγαπιόμασταν. Δεν ξέρω. Δεν ήταν…

Τηλεόραση είχατε λέει παλιά; -Τηλεόραση δεν είχαμε. Ούτε ράδιο. Να σας πω μια ιστορία; Όταν έπαιζε το ράδιο, μόλις το πρωτοβάλαμε, έπαιζε μια ωραία μουσική και άρεσε στη μαμά μου. Και όταν τελείωσε, της άρεσε τόσο πολύ και μου λέεΙ.Μ.: «Δεν τους λες να ξαναπαίξουν αυτή τη μουσική;» Δεν ήξερε. Δεν είχανε ποτέ τους. Θέλω…