Να σας πω ένα παραμυθάκι που λέγαμε μικροί. «Μία φορά και έναν καιρό ήτανε μία γριά και ένας γέρος». Λέγαμε τότε. Άρχιζε το παραμύθι έτσι. Μία φορά και έναν καιρό ήταν μία γριά και ένας γέρος. Ο γέρος ήταν στο κρεβάτι, ο κακομοίρης, και έπρεπε να πάει στο βουνό η γριούλα να μαζέψει ξύλα. Να…
Εδώ παιδιά στην Άντρο πάλι. Εδώ (δείχνει φωτογραφία), επειδή ήταν έθιμο στην οικογένεια, 40 ημερών με πήγανε στη Σάριζα γιατί έπρεπε να πιω το πρώτο μου νερό, από το νερό των παππούδων. Και πήγαμε λοιπόν εκεί. -Είναι έθιμο; -Έτσι το είχανε.
-Έπαιξα μερικά παιχνίδια που μερικά από αυτά είναι ίδια με αυτά που παίζετε εσείς τώρα. -Ας πούμε το κυνηγητό; Το κυνηγητό το παίζατε; – Όλα τα παιχνίδια τα παίζαμε. Παίζαμε κυνηγητό, κρυφτό… Παίζαμε στην αυλή του σπιτιού… -Παίζατε και τυφλόμυγα; – Και τυφλόμυγα παίζαμε και ποδόσφαιρο παίζαμε… Ποδόσφαιρο παίζετε; -Ναι!!!! Το αγαπημένο μου! -Το αγαπημένο…
Επίσης, εδώ στη Σύρο παλιά, επειδή χρησιμοποιούσαν και αρκετά την κουζίνα της Ευρώπης, φτιάχναν ένα πολύ ωραίο γλυκό. Παίρνανε κάστανα, γιατί τα κάστανα από ότι ξέρετε είναι χριστουγεννιάτικα. Βγαίνουν εκείνη την εποχή. Παίρναν λοιπόν κάστανα, τα βράζανε και τα περνούσαν από το μύλο. Παλιά είχαν τον μύλο, τώρα έχουν το μπλέντερ. Δηλαδή, όπως ήταν λιωμένα…
Ο Άγιος Ρηγίνος ήτανε τότε Επίσκοπος εδώ στη Σκόπελο. Τότε φέρνανε στη Σκόπελο εξόριστους. Όσοι δεν ήτανε αρεστοί στο κράτος, τους φέρνανε εδώ για τιμωρία, σαν εξόριστους. Υπήρχε ένας δράκος, λοιπόν, εδώ πέρα. Έτσι λέει ο μύθος. Ένας δράκος ο οποίος τους έτρωγε αυτούς τους ανθρώπους. Και ο Άγιος Ρηγίνος, λοιπόν, πήγε το δράκο αυτόν…
Σκόπελος, αφήγηση: Γιώργος Παχής -Τι παιχνίδια παίζατε; – Παιχνίδια πάρα πολλά! Άλλα παιχνίδια έπαιζαν τα κορίτσια, άλλα παιχνίδια παίζαμε τα αγόρια. – Εμένα ο μπαμπάς μου, μου είχε πει ότι φτιάχνανε καραβάκια με κουπιά. – Με πτίκια. Τα πτίκια είναι ο φλοιός από τα πεύκα. Παίρναμε ένα κομμάτι από αυτό, τα σκαλίζαμε και τα κάναμε…
– Πόσες ώρες πηγαίνατε τότε σχολείο; – Πηγαίναμε τότε και πρωί και απόγευμα. Επειδή τότε δεν υπήρχαν ούτε ρολόγια, ούτε κινητά, τίποτε. Ήταν αυτή εδώ πάνω στην Παναγία Φανερωμένη, η καμπάνα. Είχαμε στο σχολείο, μία επιστάτρια, έτσι λεγότανε, που φρόντιζε την καθαριότητα και για τα παιδιά να ανοίγει να κλείνει την πόρτα κτλ. Αυτή λοιπόν…
Το βράδυ, όταν τελειώναμε τα μαθήματα και υπήρχαν η γιαγιά ή ο παππούς κάθονταν δίπλα στο τζάκι, στα σκαμνάκια. Είχαμε κάτι σκαμνάκια μικρά και καθόμασταν γύρω-γύρω, για να μας πουν ή ο παππούς ή η γιαγιά ή ακόμα και ο μπαμπάς έλεγε πολλά παραμύθια. Μας έλεγε τον «Κοντορεβιθούλη», για τη νεράιδα…
-Στο σχολείο είχατε δέντρα; Δέντρα; Ξέρετε τι κάναμε; Η δασκάλα μας, μία φορά το χρόνο, ήταν Πάσχα, περίπου εκεί… Παίρναμε πολλά λουλούδια και δέντρα, πεύκα, και πηγαίναμε στο βουνό επάνω και ανοίγαμε μόνοι μας ένα λάκκο και το φυτεύαμε και λέγαμε ότι αυτό το είχαμε βάλει εμείς την τάδε χρονολογία. Τώρα αυτά τα δέντρα έχουν…
